Autorzy

Biografia

Urodzony w 1974 roku w Bydgoszczy poeta, prozaik, dramatopisarz, dziennikarz. Stały współpracownik dwumiesięcznika literackiego „Topos”, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, recenzent „Expressu Bydgoskiego”.

W wieku dwudziestu dwóch lat wydał pierwszy tomik poetycki Wada wymowy. Jako dramaturg Jakubowski debiutował w 2007 w Laboratorium Dramatu czytaniem scenicznym sztuki Dom matki. W 2010 za sztukę Życie zdobył I nagrodę w konkursie „Komediopisanie” Teatru Powszechnego w Łodzi. Prapremiera odbyła się na scenie Teatru w 2011.

W 2010 dramat Generał (pierwodruk w „Dialogu” 2010 nr 12) znalazł się w finale konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego w Poznaniu „Metafory rzeczywistości”, a jego prapremiera miała miejsce w Teatrze IMKA w Warszawie w reżyserii Aleksandry Popławskiej i Marka Kality (2011). Przedstawienie otrzymało szereg nagród, w tym główną 6. Festiwalu Polskich Sztuk Wspołczesnych R@Port w Gdyni.

W 2012 jego Wieczny kwiecień wygrał konkurs „Metafory rzeczywistości”, a w Teatrze Polskim w Poznaniu odbyła się jego prapremiera w reżyserii Agnieszki Korytkowskiej-Mazur. W tym samym roku napisał wraz z Wojciechem Farugą tekst Wszyscy święci, który został zrealizowany w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (reż. Wojciech Faruga). W 2013 Teatr Druga Strefa z Warszawy wystawił jego sztukę Człowiek, który nie umiał odejść. W 2014 w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu odbyła się zaś prapremiera dramatu Licheń story w reżyserii Tomasza Hynka.

Agencja Dramatu i Teatru ADiT wydała antologię jego sztuk Generał i inne dramaty polityczne (2014). Jedną z jego ostatnich sztuk jest Czerwone zagłębie wystawione w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu (reż. Aleksandra Popławska, Marek Kalita).

Źródło: Ikony, pseudoheorosi i zwykli śmiertelnicy. Antologia najnowszego dramatu polskiego. red. K. Paprocka, E. Manthey, wyd. ADiT, Warszawa 2015.

Kamila Paprocka

Omówienia sztuk

Dziura

obsada: 2K, 2M (Elżbieta – lat 55, Tomasz – lat 35, Henryk – lat 56, Kobieta – lat 30) + Osoby Snu (Ojciec, Siostra Prowadząca, Profesor, Dobrzy Ludzie)

Jakubowski pogłębia tutaj i wpisuje w nieco szerszy kontekst znany już z jego utworów portret kobiety-matki. Tomasz zaangażował się w politykę; obecnie jest trochę zagubionym w życiu dziennikarzem, krytykującym postawę i światopogląd swojej matki, Elżbiety. Kontestując początkowo jej zachowanie, próbuje dociec, co się stało z jego rodziną i dlaczego matka cierpi. By odkupić rodzinną tragedię i połączyć matkę z ojcem, przechodzi przemianę i idzie do zakonu. Syn, który w  Domu matki był niemal bezwolnym przedmiotem opieki i świadkiem wyznania tytułowej matki, tutaj wciela się w rolę odkupiciela. Z jednej strony jest to więc dramat rodzinny, psychologiczny, ale Jakubowski – komentator życia społecznego i politycznego – otwiera też szerszy wymiar – Elżbieta jest uniwersalną figurą mater dolorosa, być może nawet metaforą Polski, która powinna wyleczyć się z kompleksów i uświadomić sobie własne błędy. W sztuce pojawia się także monologujący Jezus, który zdradza naturę i motywy swojego poświęcenia. Jakubowski, którego można uznać za pisarza religijnego, pozostaje tutaj, jak w wielu swoich sztukach, krytyczny wobec hierarchii kościelnej. Pokazuje też nieoczywistą mniejszość, do jakiej zaliczyć można słuchaczy Radia Maryja oraz tak zwanych „krzyżowców”, obnażając pseudotolerancyjną postawę liberalnej większości, która jednak potrzebuje „katoprawicy” – tak jak każdy dog musi mieć swojego underdoga. To właśnie owa mniejszość jest tytułową dziurą, której nie da się zasypać, o której nie da się zapomnieć.

Sztuka, napisana znakomitym językiem, znalazła się w półfinale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Opublikowana w antologii Generał i inne dramaty polityczne, wyd. ADiT, Warszawa 2014.

Generał

obsada: 2K, 4M

„Generał, ewidentnie przypominający Jaruzelskiego, wierzy, że jego dom zamienił się w oblężoną twierdzę. Udając się na swój proces, chce wystąpić w mundurze - «jak przystało na przywódcę państwa i narodu». (...) Mundur, który stale każe czyścić żonie, zakłada do obiadu wydanego dla córki i dawnych towarzyszy broni – Floriana i Czesława. (...) Mundur to idea i zarazem lepsza część tyrana, wspomnienie jego żołnierskiej chwały. Teraz ukrywa rozkład ciała, daje życie duchowemu trupowi. Wzorem Thomasa Bernharda (...) Jakubowski chciał pokazać «zło na emeryturze». Mundur symbolizuje przeklętą podwójność wszystkiego, co dotąd robił bohater, to alibi dla kogoś, kto stale podkreśla, że «był komunistą, ale przede wszystkim był patriotą»” (Ł. Drewniak, Generał na deskach, „Przekrój” 2011, nr 15). W 2010 r. Generał (druk w „Dialogu” 2010, nr 12, a następnie w wydanej przez ADiT antologii Generał i inne dramaty polityczne) znalazł się w finale konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego w Poznaniu „Metafory rzeczywistości”, a jego prapremiera w Teatrze Imka w Warszawie w 2011 r. otrzymała wiele nagród.

Źródło: www.adit.art.pl , autor: Kamila Paprocka

Autora reprezentują

Agencja Dramatu i Teatru, Elżbieta Manthey,
tel. 0048 22 822 1199,
e-mail: agencja@adit.art.pl
www.adit.art.pl

Agencja Script Hunters Agencja Scenariuszowa, Agnieszka Goszczycka,
tel. 506 028 734,
e-mail: scripthunters@o2.pl
https://www.facebook.com/Script-Hunters-276131899080318/